OŁTARZ GŁÓWNY

Neorenesansowy ołtarz został wykonany z białego marmuru z odlewanymi elementami z mosiądzu. Jest to wolnostojąca mensa (płyta kamienna będąca wierzchnią częścią ołtarza) z predellą (skrzynią ołtarzową) i tabernakulum z czterokolumnowym baldachimem tronu wystawienia. Ołtarz powstał w latach 1870-1883 z fundacji hrabiego Ludwika Józefa Krasińskiego, a prawdopodobnym jego projektantem był Witold Rakiewicz we współpracy z Juliuszem Faustynem Cenglerem. W antepedium, czyli przedniej części ołtarza, znajduje się scena „Opłakiwanie Chrystusa”, po bokach znajdują się dwie identyczne płyciny z narzędziami Męki Pańskiej (arma Christi). W drzwiczkach tabernakulum ukazano ujętą pilastrami korynckimi perspektywiczną arkadę ze zdrojem życia wiecznego i pijące z niego dwa jelenie oraz gołębicę, symbolizującą Ducha Św. Nad tabernakulum w otoczeniu czterech pozłacanych kolumn znajduje się krzyż.